Rasa koni Fryz - Koń fryzyjski
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego, używane były niegdyś szczególnie przez germańskie i fryzyjskie jeździectwo jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi półwyspu iberyjskiego (andaluzyjskie, lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowaniu brytyjskich ras kuców dales i fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu shire. Oldenburg i dole gudbransdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.
Fryz jest koniem o przemiłym charakterze i spokojnym temperamencie. W kłębie osiąga 160 cm i więcej. Jego cechą charakterystyczną jest mocna łopatka, grzywa i gęsty ogon, głowa jest wydłużona, o krótkich uszach. Szczotki pęcinowe są bujne, a kopyta z ciemno zabarwionego, twardego rogu.
Takie cechy budowy jak właśnie skośna, mocna łoptaka, mocno zabudowany zad, szeroka klatka piersiowa, wysoko osadzona szyja i skłonności do naturalnego ganaszu (ustawienie głowy) umieszczają fryzy w grupie koni ras barokowych ( koń andaluzyjski, lusitano, lipicjański).
Fryzy są wręcz stworzone do powożenia, predystynują je do tego takie cechy takie jak skośna łopatka, mocno umięśniony zad i wysoka akcja nóg przednich. Są mądre i pojętne. Posiadają półciężką budowę i wysoko osadzoną szyję.
Źródło: 'Kolekcjoner. Konie.', Elwyn Hartley Edwards, 1998, Wydawnictwo Wiedza i życie.
Jest to bardzo stara rasa. Już w czasach baroku podziwiano ujeżdżanie tych koni wedle klasycznej szkoły. Rejon hodowlany rasy to wybrzeże Morza Północnego - Fryzja. Fryzowie najchętniej prezentowali swoje "czarne perły" zaprzężone do kolorowo malowanych dwukołowych wozów. Za szczególną zaletę tych zwierząt uznawano dużą energię i sowbodę ruchu mimo dużej masy. Dzisiejsze konie fryzyjskie są ulubieńcami jeźdźców i powożących w celach rekreacyjnych Morza Północnego - Fryzja. Za szczególną zaletę tych zwierząt uznawano dużą energię i swobodę ruchu mimo dużej masy. Dzisiejsze konie fryzyjskie są ulubieńcami jeźdźców i powożących w celach rekreacyjnych.
Źródło: www.wikipedia.org